ഏഷ്യാനെറ്റും സിപിഎമ്മും: വളയമില്ലാതെ ചാടാൻ ശീലിച്ചവരും ഗോൾ പോസ്റ്ററിയാതെ ഗോളടിക്കുന്നവരും

ഏഷ്യാനെറ്റ് - സിപിഎം വിവാദത്തെപ്പറ്റി പല തലത്തിലുള്ള സംവാദങ്ങൾ ഇപ്പോൾ നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണല്ലോ. എന്നാൽ ആ പ്രശ്നം ഇങ്ങനെ ഗൗരവമായ ആലോചനകൾ അർഹിക്കുന്ന ഒന്നാണോ എന്ന കാര്യത്തിൽ എനിക്കിപ്പോഴും സന്ദേഹമുണ്ട്. സിപിഎം ഇക്കാര്യത്തിൽ ഒരു താത്വിക നിലപാടെടുത്തു എന്നു കരുതാൻ മതിയായ കാരണങ്ങൾ ഇപ്പോൾ പൊതുമണ്ഡലത്തിലില്ല. ഏഷ്യാനെറ്റാകട്ടെ ഒരു പ്രായോഗിക പരിഹാരം തേടുക എന്ന ചിന്തയോടെയല്ല ഇതിനെ ഇതുവരെ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. പുറമെ നിന്നു നോക്കുമ്പോൾ പരസ്പരം സംസാരിച്ച് തീർക്കാവുന്നപ്രശ്നമേ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളൂ. എന്നിട്ടും സിപിഎം എന്തുകൊണ്ടാണ് ചാനലിനെ ബഹിഷ്ക്കരിക്കുക എന്ന കടുത്ത നിലപാടിലേക്ക് പോയത് എന്നത് ചിന്തനീയമാണ്. നിലവിലുള്ള സാമൂഹ്യ പരിസരത്ത് നിന്നു കൊണ്ട് അങ്ങനെയൊരു ഉറച്ച നിലപാട് കൈക്കൊള്ളുവാൻ സിപിഎം പോലൊരു പാർട്ടി തയ്യാറായത് അവർക്ക് ഗുണം ചെയ്യുമോ? രണ്ട് വ്യത്യസ്ത മേഖലയിലെ പ്രബലർ തമ്മിലാണ് ഈ പിണക്കം നടന്നിരിക്കുന്നത് എന്നത് പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു കാര്യമാണ്. ഏഷ്യാനെറ്റ് കേരളത്തിലെ ടെലിവിഷൻ മാധ്യമ രംഗത്ത് ഒന്നാം സ്ഥാനം കയ്യാളുന്നവരാണ്. സിപിഎം ആകട്ടെ കേരളത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രബലരായ രാഷ്ടീയ പാർട്ടിയും. കൂടാതെ നിലവിലെ ഭരണകക്ഷിയും. പൊതുവിൽ പ്രബലർ തമ്മിൽ ഇത്തരം പ്രശ്നങ്ങൾ ഒഴിവാക്കപ്പെടാറാണുള്ളത്. അതിനുള്ള വിവേകം ഇരു കൂട്ടരുടേയും തലപ്പത്തുള്ളവർ കാണിക്കാറുണ്ട്. എന്തുകൊണ്ടോ ഇക്കാര്യത്തിൽ അതുണ്ടായില്ല. അതിനാൽ നമ്മളറിയുന്നത് മാത്രമാണോ ഈ തർക്കത്തിൻ്റെ പിന്നിൽ എന്നും സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

പുറത്തു വന്ന വിവരങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഈ വിവാദത്തെപ്പറ്റിയും പൊതുവിൽ നമ്മുടെ ടെലിവിഷൻ ചർച്ചകളെപ്പറ്റിയും ചില കാര്യങ്ങൾ ഇവിടെ ആലോചിക്കാമെന്നു മാത്രം.

സ്പീക്കർ ശ്രീരാമകൃഷ്ണനെക്കുറിച്ച് ഏഷ്യാനെറ്റ് അവതാരകൻ നടത്തിയ തരംതാണ പരാമർശമാണ് പ്രശ്നത്തിൻ്റെ ഒരു കാരണമായി സിപിഎം എടുത്തു കാണിക്കുന്നത്. അതിൻ്റെ ശരിതെറ്റുകൾ തൽക്കാലം അവിടെ നിൽക്കട്ടെ. അതിനെ നേരിടാൻ എന്തായിരുന്നു എളുപ്പവഴി? ഇതേപ്പറ്റി ചിന്തിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിൽ വന്നത് കോൺഗ്രസ്സ് നേതാവായിരുന്ന പട്ടം താണുപിള്ള തിരുവിതാംകൂർ നിയമസഭയിൽ കൈക്കൊണ്ട ഒരു രീതിയാണ്. തിരുവനന്തപുരത്തെ വി.ജെ.ടി ഹാളിൽ തിരുവിതാംകൂർ അസംബ്ലി കൂടുകയായിരുന്നു. അധ്യക്ഷനായിരിക്കുന്നത് ദിവാൻ സർ സി .പി . രാമസ്വാമിയാണ്. കോൺഗ്രസ്സ് നേതാവെന്ന നിലയിൽ പട്ടം താണുപിള്ള പ്രധാന എതിരാളിയും. പോലീസിനെ വിമർശിച്ചു കൊണ്ട് പട്ടം ഒരിക്കൽ സംസാരിച്ചു. ഇതിനു മറുപടി പറയാൻ എഴുന്നേറ്റ പോലീസ് കമ്മീഷണർ 'സോ കോൾഡ്' കോൺഗ്രസ്സ് നേതാവ് എന്ന് പട്ടത്തെ വിശേഷിപ്പിച്ചു. ഈ പ്രയോഗത്തിനെതിരേ എതിർപ്പുമായി പട്ടം എഴുന്നേറ്റു. അദ്ധ്യക്ഷനായ ദിവാൻ 'സോ കോൾഡ്' എന്ന പ്രയോഗത്തിൽ ആക്ഷേപമായി ഒന്നുമില്ലെന്ന് റൂളിങ്ങ് നടത്തി. അതോടെ പട്ടം അടങ്ങിയിരുന്നു. എന്നാൽ തൻ്റെ മറുപടി പ്രസംഗത്തിൽ പട്ടം കണക്കു തീർത്തു. അദ്ദേഹം പ്രസംഗത്തിൽ . 'സോ കോൾഡ് ദിവാൻ ഓഫ് ട്രാവൻകൂർ', 'സോ കോൾഡ് പോലീസ് കമ്മീഷണർ' എന്നിങ്ങനെ അവരെ അഭിസംബോധന ചെയ്തു. സാക്ഷാൽ സർ സി.പിക്ക് നിസ്സഹായനായി കേട്ടിരിക്കാനേ സാധിച്ചുള്ളൂ. ഇതാണ് പട്ടത്തിൻ്റെ രാഷ്ടീയ വിവേകം. (മുമ്പ് പറഞ്ഞു കേട്ട ഈ സംഭവം അടുത്ത ദിവസം മനോരമ പത്രത്തിൽ വന്ന ഒരു പട്ടം സ്മരണയിലും വായിക്കാനിടയായി).

'സോ കോൾഡ്' പ്രശ്നങ്ങൾ

സ്പീക്കറെപ്പറ്റി ആക്ഷേപ പ്രസ്താവന കേട്ടപ്പോൾ പട്ടം സ്റ്റൈലിൽ " ഏഷ്യാനെറ്റിൻ്റെ ഫ്ലോർ അടിച്ചുവരാൻ മാത്രം യോഗ്യതയുള്ളയാളെ അവതാരകനാക്കിയാൽ ഇങ്ങനെയിരിക്കും " എന്ന് സി.പി.എം പ്രതിനിധികൾ തിരിച്ചടിച്ചെങ്കിൽ എന്ന് ഞാനോലാചിച്ചു പോയി. നിർഭാഗ്യവശാൽ അത്തരം വിവേക ശബ്ദങ്ങൾ ഇപ്പോൾ നമ്മുടെ പൊതുമണ്ഡലത്തിൽ കേൾക്കാനില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഒന്നും തിരുത്തപ്പെടുന്നില്ല. അവസാനിക്കുന്നുമില്ല.

ഓരോ പ്രശ്നങ്ങളും അതുപോലെ നിലനിൽക്കുകയും തുടർ പ്രശ്നങ്ങളായി രൂപം കൊണ്ട് നിരന്തരം ആരെയെല്ലാമോ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

ഇപ്പോഴത്തെ വിവാദത്തിൻ്റെ കാരണമായി പറഞ്ഞു വരുന്ന മറ്റൊരു പ്രശ്നം ടെലിവിഷൻ ചർച്ചകളിലെ അവതാരകരുടെ ഇടപെടലുകളാണ്. ചാനൽ ചർച്ചകളുടെ സ്വഭാവത്തിൽ വന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അനാരോഗ്യ പ്രവണതകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ് ഈ വിഷയം. ഈ ചർച്ചകൾ, പ്രത്യേകിച്ചും രാത്രി കാലങ്ങളിൽ നടന്നുവരുന്ന ചർച്ചകളാണ് ഇപ്പോൾ പ്രതിസന്ധിയ്ക്ക് കാരണമായി നിൽക്കുന്നത്. നിശ്ചിത സമയത്തിനകത്ത് ഒരു പ്രത്യേക വിഷയം അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മുന്നോ നാലോ വക്താക്കളെ പങ്കെടുപ്പിച്ചു കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ഒരു ചർച്ചയാണ് ഇത്. വളരെയധികം പ്രേക്ഷകർ കാണുന്ന ഒന്ന് എന്ന നിലയിൽ ഇതിൻ്റെ സ്വീകാര്യത വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ ചാനലുകൾ തമ്മിൽ വലിയ മത്സരം തന്നെ നടക്കുന്നുണ്ട്. ഗുണപരമായ മത്സരങ്ങളല്ല ഇവയെന്നും നമുക്കെല്ലാമറിയാം. അതിൻ്റെ സ്വഭാവം തെരുവു രാഷ്ട്രീയത്തിൻ്റെ നിലവാരത്തിൽ നിന്ന് ഉയരാതെ നിലനിർത്താൻ എല്ലാ ചാനലുകളും കിണഞ്ഞു തന്നെ പരിശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. ചോദ്യങ്ങൾ ചോദ്യം ചെയ്യലുകളായും ഇടപെടലുകൾ ഇടങ്കോലിടലായും തരം താണു. വിഷയത്തെ എല്ലാവരും മറന്നു. വാദിച്ചു ജയിക്കുക എന്നതു മാത്രമായി എല്ലാവരുടെയും ലക്ഷ്യം. സ്വയം ജയിക്കുക എന്നതിനേക്കാൾ പാനലിലെ മറ്റാർക്കും ജയിക്കാനവസരം കൊടുക്കരുത് എന്ന രീതിയിലാണ് ചർച്ചകളിലെ ഓരോ പങ്കാളികളുടെയും നിലപാട്. ഇതു കൂടാതെ നടത്തിപ്പുകാരനായ അവതാരകനും ജയിച്ചേ മതിയാവൂ എന്ന വാശിയിലാണ്. ഇതാണ് പുതിയ ട്രെൻഡ്. അത് കളിയിലെ റഫറി ഗോളടിക്കുന്നതു പോലെയാണെന്ന് ആരും ഓർക്കുന്നില്ല. ഇതിനെ അർണാബ് സിൻഡ്രോം എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാം. ചർച്ചയിലുടനീളം ബഹളം വെച്ച് ചർച്ചയെ തീർത്തും അലങ്കോലമാക്കുന്ന പ്രമുഖ അവതാരകനാണ് അർണാബ് ഗോസ്വാമി.

അയാൾക്കപ്പുറം പോവുക എന്നത് അസാധ്യമായതിനാൽ ഈ നീചവൃത്തിക്ക് അയാളുടെ പേര് തന്നെയാണ് നന്നായി ചേരുക. ഈ രീതിയിലുള്ള "അർണാബ് സിൻഡ്രോം " മലയാളം ടെലിവിഷനിലും സജീവമായിത്തുടങ്ങി എന്നതാണ് പുതിയ യാഥാർത്ഥ്യം. നിർഭാഗ്യവശാൽ ഒട്ടുമിക്കവാറും ചാനലുകൾ ഇതേ വഴി പിന്തുടരുകയാണ്. ഇക്കാര്യത്തിലാണ് അവർക്കിടയിലെ മത്സരം എന്നായിരിക്കുന്നു അവസ്ഥ. സാമാന്യ മര്യാദകൾ പോലും ആരും ഇവിടെ പരിഗണിക്കപ്പെടുന്നില്ല.

ഇത്തരമൊരു സാഹചര്യത്തിൽ ജയിക്കാൻ ക്ലേശിക്കുന്നവൻ പരാതിപ്പെടുന്നത് സ്വാഭാവികം. അവർ സാങ്കേതിക വാദങ്ങൾ നിരത്തി ഞാൻ തോറ്റതല്ല എന്ന് വരുത്തിത്തീർക്കാനും ശ്രമിച്ചെന്നു വരും. ആരെയാണ് തോൽപിക്കാൻ എളുപ്പം എന്ന നിലപാടിലാവും അവതാരകൻ കളിയിലിടപെടുക. ഇതൊക്കെയാണ് പുതിയ വിവാദത്തിലും സംഭവിച്ചിരിക്കുക. ഒരു വേള പ്രബലർ എന്ന നിലയിൽ ഏഷ്യാനെറ്റ് അവതാരകർ ഈ വിഷയത്തിൽ അമിതാവേശത്തോടെ ഇടപെട്ടിരിക്കാം. ഇരയായത് നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ചതു പോലെ രാഷ്ട്രീയത്തിലെ പ്രബലരായ സി.പി.എമ്മുകാരായി. രണ്ടു പ്രബലർ തമ്മിലുള്ള അഭിമാനത്തിൻ്റെ പ്രശ്നമായി ഇത് വികാസം കൊണ്ടു എന്നതാണ് പുതിയ യാഥാർത്ഥ്യം. തോൽക്കാൻ മനസ്സിലാത്തവനും തോല്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചവനും രംഗം വഷളാക്കി. ഒടുക്കം രാഷ്ടീയ പ്രബലൻ ബഹിഷ്ക്കരണ തന്ത്രം പയറ്റി, രംഗം വിട്ടു. മാധ്യമ പ്രബലർ ഇതിൽ ഞങ്ങൾ കുറ്റക്കാരല്ലെന്ന് നിർത്താതെ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഈ വസ്തുതകളുടെ വെളിച്ചത്തിൽ ഇതിനെ നോക്കി കാണാതെ, ഇതൊരു സൈദ്ധാന്തിക ചർച്ചയായൊന്നും വളർത്തേണ്ടതില്ല എന്നതാണ് എൻ്റെ പക്ഷം. അങ്ങനെയൊന്നും നിലപാടുകളിലെത്താൻ കെല്പുള്ളവരല്ല ഈ യുദ്ധത്തിലെ പങ്കാളികൾ എന്നതാണ് യാഥാർത്ഥ്യം. താൽക്കാലിക ലാഭത്തിനായുള്ള തന്ത്രങ്ങളും കുതന്ത്രങ്ങളും കൊണ്ട് സമാധാനപ്പെടുന്നവരാണ് ഏഷ്യാനെറ്റും സി.പി.എമ്മും. ഏറ്റവും അടുത്തു തുറന്നു കിട്ടുന്ന ഊടുവഴിയിലൂടെ അവരൊത്ത് ചേർന്ന് സന്ധിയിലാവാനാണ് സാധ്യത.

വളയമില്ലാതെ മാത്രം ചാടാനറിയുന്നവർ

ഇനി നമ്മുടെ മാധ്യമങ്ങളുടെ നിലപാടുകളെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുമ്പോൾ പലതും പറയാനുണ്ട്. പ്രധാന പ്രശ്നം അവർക്കൊന്നും തന്നെ വ്യക്തമായ മാധ്യമ നിലപാടുകളില്ല എന്നതാണ്. അവർ പക്ഷം ചേരരുത് എന്നൊന്നുമല്ല ഇതു കൊണ്ട് ഉദ്ദേശിച്ചത്. നിഷ്പക്ഷത സ്വയം വരിക്കേണ്ട ഒന്നാണ്. അതേ സമയം മാധ്യമങ്ങളുടെ "നിയമവിധേയമാവൽ" എന്നത് സമൂഹം ഉറപ്പു വരുത്തേണ്ട ഒരു കാര്യമാണ്. അത് സംഭവിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കേണ്ടതുണ്ട്. അവിടെ രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികൾക്കും വലിയ ഉത്തരവാദിത്തമുണ്ട്. ജനാധിപത്യവിരുദ്ധമായോ മതേതര വിരുദ്ധമായോ പ്രവർത്തിക്കുന്നവരെ എല്ലാ കാലത്തും കടിഞ്ഞാണിട്ട് നിലയ്ക്കു നിർത്തുക തന്നെ വേണം. മാധ്യമ സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നത് സ്ഥലകാലബോധമില്ലാതെ അഴിഞ്ഞാടാനുള്ള ലൈസൻസല്ല. മൂല്യങ്ങൾ കളഞ്ഞുള്ള ലാഭക്കൊതി തടയേണ്ടതുണ്ട്. ഇത് സംഭവിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് പ്രശ്നം. വളയമില്ലാതെ ചാടുന്ന പരിപാടിയായി ചാനൽ സംവാദങ്ങൾ മാറുകയാണ്. അറിയാനും അറിയിക്കാനുമുള്ള വേദിയാവുന്നതിനു പകരം അവഹേളിക്കാനും അപകീർത്തിപ്പെടുത്താനും ഉള്ള മണിക്കൂറുകളായി അവ തരം താഴുന്നു. നാട്ടില്ലൊവരുടെയും തെറ്റുകുറ്റങ്ങൾ പൊതുജന സമക്ഷം എത്തിക്കുന്നവർ കേവല മര്യാദകൾ പോലും കാറ്റിൽപ്പറത്തുന്ന അവസ്ഥ യഥാർത്ഥ കാഴ്ചക്കാരിൽ ചിരിയാണുണ്ടാക്കുക.

എന്താണ് വളയം എന്നത് കൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് ? ഉദാഹരണം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വിശദീകരിക്കാം. ഏതൊരു മാധ്യമ സ്ഥാപനത്തിനും ഒരു ആഭ്യന്തര ഗൈഡ്ലൈൻ ഉണ്ടാവേണ്ടതുണ്ട്. അവിടെ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഓരോ ആളും നിർബന്ധമായും പാലിക്കേണ്ട ഒരു മാർഗ്ഗരേഖ. പ്രൊഫഷണൽ പ്രാക്ടീസിനും പേർസണൽ ഇടപെടലിനും ഇത് അത്യാവശ്യമാണ്. ആർക്കും എന്തും പറയാം, എന്തും ചെയ്യാം എന്ന രീതിയിൽ സ്ഥാപനങ്ങൾക്ക് നിലനിൽക്കാനാവില്ലല്ലോ. ഉപേക്ഷിക്കേണ്ട രീതികൾ, സന്ദർഭങ്ങൾ, ഒഴിവാക്കേണ്ട വാക്കുകൾ , സവിശേഷ സാഹചര്യങ്ങളിൽ കൈക്കൊള്ളേണ്ട നിലപാടുകൾ എന്നിവയൊക്കെ ഈ ഗൈഡ് ലൈനിൻ്റെ ഭാഗമായിരിക്കണം. ലോകത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട മാധ്യമ സ്ഥാപനങ്ങളൊക്കെ ഇങ്ങനെയുള്ള മാർഗ്ഗരേഖയോടെയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. ഉദാഹരണത്തിന് ലണ്ടനിലെ ഗാർഡിയൻ പത്രം നോക്കുക. പതിമൂന്ന് പേജുള്ള ഒരു Editorial Guideline അവർ അവരുടെ വെബ്സൈറ്റിൽ പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. Accuracy, Opportunity to reply, Privacy, Harassment, Intrusion in to grief or shock , Children, Hospitals, Reporting crime, Victims of sexual assault , Discrimination, Financial dealings, Public Interest ഇങ്ങനെ ഓരോ കാര്യങ്ങളും വ്യക്തമാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള ഒരു ഗൈഡ് ലൈനാണ് ഗാർഡിയൻ സ്വീകരിച്ചു പോരുന്നത്. അതനുസരിച്ചാണ് അവർ വാർത്തകളെ സമീപിക്കുന്നത്, മാധ്യമ പ്രവർത്തനം നടത്തുന്നത്. എഡിറ്റോറിയൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. ഇതു പോലെ ഓരോ പ്രധാനപ്പെട്ട മാധ്യമങ്ങൾക്കും പാലിക്കേണ്ട ഒരു റൂൾ ബുക്ക് ഉണ്ടായിരിക്കും. ഇതിൻ്റെ അഭാവമാണ് നമ്മുടെ ചാനലുകൾ വെറും ചന്തയായി മാറിയതിൻ്റെ കാരണം എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. വാർത്തകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വ്യക്തികളോട് എങ്ങനെ പെരുമാറണം, എന്ത് വിശേഷണങ്ങൾ അവർക്ക് ചാർത്തിക്കൊടുത്തു കൂടാ, ഏതുതരം സോഴ്സ്കളെയാണ് ഉപയോഗിക്കാവുന്നത്, അവരുടെ സ്വകാര്യതയിലെ നിലപാടുകൾ, ഏതൊക്കെ വാക്കുകൾ ഒഴിവാക്കണം എന്നൊക്കെ നിഷ്കർഷിക്കുന്ന റൂൾ ബുക്ക് നമ്മുടെ ചാനലുകളിൽ നിലവിലുണ്ടോ? ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് തപ്പിയെടുത്ത് കാലോചിതമായി പുതുക്കുകയും പാലിക്കുന്നു എന്ന ഉറപ്പു വരുത്തുകയും ചെയ്യേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം ഓരോ ചാനൽ മാനേജ്മെൻ്റിനുമുണ്ട്.

ഇത്തരം നിബന്ധനകളാൽ നിർമ്മിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു വളയം ഇല്ലാതെയുള്ള ചാട്ടങ്ങളാണ് നമ്മുടെ ചാനൽ ചർച്ചകളെ അപകടകെണികളാക്കി മാറ്റുന്നത്. ഗോൾപോസ്റ്റിലല്ലാതെ ഗോളടിച്ച് ശീലിച്ചുപോയവരാണ് നമ്മുടെ ചർച്ചകളിലെ സ്ഥിരം സാന്നിധ്യങ്ങളായ വക്താക്കളും നിരീക്ഷകരും. അവരെ നിയന്ത്രിക്കുക എന്നതല്ല; വിഷയത്തോട് ചേർത്തു നിർത്തുക എന്നതാണ് അവതാരകർ ഏറ്റെടുക്കേണ്ട കർത്തവ്യം. അതിലാണവർ വിജയിക്കേണ്ടത്. അല്ലാതെ തർക്കത്തിൽ പങ്കാളിയായി എല്ലാവരേയും തോല്പിച്ച് വിജയശ്രീലാളിതനാവുകയല്ല വേണ്ടത്. ഗോളടിച്ചു രസിക്കുന്ന റഫറികളെ കണ്ട് നമ്മൾ മടുത്തിരിക്കുന്നു. റഫറിയെ സുഖിപ്പിച്ചു രസിക്കുന്ന വക്താക്കളെപ്പറ്റി ഒന്നും പറയുന്നില്ല. മുഖ്യധാരാ രാഷ്ടീയ പാർട്ടികളും മാധ്യമ മേലാളന്മാരും (ആലങ്കാരിക എഡിറ്റർമാരോട് പറഞ്ഞിട്ട് കാലമില്ലല്ലോ! ) ഇതെപ്പറ്റിയൊക്കെ ഇരുത്തിച്ചിന്തിക്കേണ്ട കാലം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഡെമോക്രസിയിലെ ഡിറ്റക്ടീവുകൾ

ഇപ്പോൾ കേൾക്കാത്ത ഒരു കാര്യത്തെപ്പറ്റി കൂടി ഓർമ്മിപ്പിക്കാം. അതിൻ്റെ പേരാണ് ഇൻവെസ്റ്റിഗേറ്റീവ് ജേണലിസം. അതെന്താണ് എന്ന് വിശദീകരിക്കാൻ ഞാനൊരു സംഭവകഥ പറയാം. പുതിയ പത്രപ്രവർത്തകർക്ക് അതൊക്കെ പറഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ടി വരും.

സംഭവം നടന്നത് 1850 കളിലാണ്. സ്ഥലം ന്യൂയോർക്ക് സിറ്റിയിലെ പതിനാറാം സ്ട്രീറ്റിലെ ജോൺസൺസ് ഡിസ്റ്റിലറി. സിസ്റ്റിലറിയിൽ നിന്നും ചെറിയ അളവിൽ ലഹരി പദാർത്ഥം അടങ്ങിയ ഒരു ദ്രാവകം ഭൂഗർഭ കേബിളിലൂടെ അടുത്തുള്ള ഒരു കന്നുകാലിത്തൊഴുത്തിലേക്ക് കമ്പനിക്കാർ എത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അത് കുടിച്ച കന്നുകാലികൾ ധാരാളം പാലുല്പാദിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ ജോൺസൺസ് കമ്പനി ന്യൂയോർക്ക് സിറ്റിയിലെ പാൽ വിതരണത്തിന്റെ നായകത്വം ഏറ്റെടുത്തു. അവരത് ചെയ്തത് നേരിട്ടല്ലായിരുന്നു. "നാടൻപാൽ " എന്ന ബ്രാൻഡ് പേരിലാണ് ഇത് പ്രചാരത്തിലാക്കിയത്.

"നാടൻപാൽ"ചുരുങ്ങിയ കാലം കൊണ്ട് എല്ലാവരുടെയും പ്രിയപ്പെട്ട പാലായി മാറി. കുട്ടികൾ അതാവശ്യത്തിലധികം കുടിച്ചു. എന്നാൽ കുറച്ചു മാസങ്ങൾ കടന്നു പോയപ്പോൾ പാലിനെ ആളുകൾ സംശയിച്ചു തുടങ്ങി. പാൽ കുടിച്ച കുട്ടികളിൽ പലരും മെല്ലെ മെല്ലെ ഒരു അഞ്ജാത രോഗത്തിന്റെ പിടിയിലായി. പാലാണ് പ്രശ്നക്കാരൻ എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞെങ്കിലും സംശയം ഒരിക്കലും ജോൺസൺസ് കമ്പനിയിലേക്ക് നീണ്ടില്ല. നാടൻ പാലിന്റെ പുറകിൽ ജോൺസൺ കമ്പനിയാണെന്ന് ആർക്കും അറിയാമായിരുന്നില്ല. അവരത് തന്ത്രപൂർവം രഹസ്യമാക്കി വെച്ചു.

ന്യൂയോർക്ക് സിറ്റിയിലെ 'ഫ്രാങ്ക് ലെസ്ലിസ് ഇല്ലസ്ട്രേറ്റഡ് ന്യൂസ് പേപ്പർ ' ഈ പാൽ പ്രശ്നത്തിൻ്റെ പിന്നിലെ രഹസ്യം കണ്ടെത്താൻ തീരുമാനിച്ചു. പത്രം "നാടൻപാലി"നെതിരെ കുരിശുയുദ്ധം പ്രഖ്യാപിച്ചു. പാലിലടങ്ങിയ ലഹരിയുടെ അംശം അവർ കണ്ടെത്തി. അതിന്റെ പുറകിലെ ദുഷിച്ച കൈകളെ എന്തു വില കൊടുത്തും പുറത്തുക്കൊണ്ടു വരുമെന്ന് പത്രം പ്രഖ്യാപിച്ചു. അതോടെ പത്രത്തിന്റെ സർക്കുലേഷൻ പെട്ടന്ന് വർദ്ധിച്ചു. എന്നാൽ ലാഭമോ വില്പനയിലെ വർദ്ധനവോ അല്ല തങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യമെന്ന് ലെസ്ലിസ് തുറന്നു പറഞ്ഞു. ഓരോ ലക്കത്തിലായി അവർ ഈ അന്വേഷണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പുതിയ പുതിയ വിവരങ്ങൾ വായനക്കാരിലെത്തിച്ചു. പല ഘട്ടങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോയ അന്വേഷണം ഒടുക്കം ഭൂഗർഭ കേബിളിലെത്തുകയും തുടർന്ന് ജോൺസൺസ് ഡിസ്റ്റിലറി പിടിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ ചെറിയൊരു പത്രം തുടങ്ങി വെച്ച ബൃഹത്തായ അന്വേഷണം വലിയൊരു തട്ടിപ്പിനെ തുറന്നു കാട്ടി. ആയിരക്കണക്കിന് കുട്ടികളെ ഇത് രക്ഷിച്ചു. ന്യൂയോർക്ക് സിറ്റിയിലെ യഥാർത്ഥ പാൽവില്പ്നക്കാരെ ഇത് സഹായിച്ചു. അധികാരികളുടെ കണ്ണു തുറപ്പിച്ചു.

1857-ൽ 90000 കോപ്പികൾ വിറ്റിരുന്ന ഫ്രാങ്ക് ലെസ്ലിസ് ഇല്ലസ്ട്രേറ്റഡ് ന്യൂസ് പേപ്പർ 1858 അവസാനമായപ്പോൾ 140000 കോപ്പി കളുടെ വില്പനയിലൂടെ ചരിത്രം കുറിച്ചു. നാടൻപാലിന്റെ പുറകിലെ വില്ലനെത്തേടി അവർ നടത്തിയ അന്വേഷണത്തിന് ഫലമുണ്ടായി. അതിനായി അവർ ചിലവാക്കിയ പണം പാഴായില്ല . പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഈ വിജയകഥ ഇൻവെസ്റ്റിഗേറ്റീവ് ജേണലിസത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരേടാണ്.

ടി. ഹാമിൽട്ടൺ രചിച്ച "Democracy's Detectives -The Economics of Investigative Journalism " എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിലാണ് ഞാനിത് വായിച്ചത്. ഭരണകൂടങ്ങളെക്കൊണ്ടും സ്വകാര്യ സ്ഥാപനങ്ങളെക്കൊണ്ടും അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കും അലസതയ്ക്കും സമാധാനം പറയിപ്പിക്കുന്ന ഇൻവെസ്റ്റിഗേറ്റീവ് ജേണലിസം ജനാധിപത്യ സമൂഹത്തിലെ ശക്തമായ ഇടപെടലാണ്. അഴിമതി, അധികാര ദുർവിനിയോഗം , അനീതി ,ലാഭക്കൊതി തുടങ്ങിയവ കൊണ്ട് വിറളി പിടിച്ച നമ്മുടെ കാലത്ത് അന്വേഷണാത്മക പത്രപ്രവർത്തനത്തിന് ജനാധിപത്യത്തിലെ കാവൽ നായ്ക്കളായി പ്രവർത്തിക്കുവാൻ സാധിക്കേണ്ടതാണ്. ഒന്നോർമ്മിപ്പിച്ചു എന്നു മാത്രം. നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത് മാത്രമല്ല മാധ്യമ പ്രവർത്തനം.

ആരോ ഇട്ടു തരുന്ന അപ്പക്കഷണങ്ങൾക്കു പുറകേ ഓടുമ്പോൾ, ആരുടേയൊക്കയോ സ്വകാര്യതയെ വ്യഭിചരിച്ച് രസിക്കുമ്പോൾ നിങ്ങൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ ചെയ്യേണ്ടത് മറന്നു പോവുന്നു. നിങ്ങൾ ഒന്നും കണ്ടെത്തുന്നില്ല. എല്ലാം ആഘോഷിക്കുക എന്നതു മാത്രമാണ് ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. അവിടെ നീതിയും ധർമ്മവും ഒക്കെ കൈവിട്ടു പോവുന്നു. നേരും നുണയും സന്തോഷവും ദു:ഖവും വിരഹവും വേദനയും സത്യവും അസത്യവും ഒന്നും തിരിച്ചറിയാതെ നടത്തുന്ന ഈ ആട്ടക്കലാശത്തിൽ അത്രയൊന്നും മേനി നടിക്കാനില്ല. ഡെമോക്രസിയിലെ ഡിറ്റക്ടീവുകളെപ്പറ്റി ഞാൻ വെറുതെ സ്വപ്നം കാണുന്നു.  

* This article was originally published here